نه دی؛ روزی که باید در آن بیشتر تامل کرد

امام خمینی:

اگر جهانخواران در مقابل دین ما بایستند، در مقابل همه دنیای آنان خواهیم ایستاد

If devouring stand against our religion, against all the world will stand

إذا سوف تلتهم الوقوف ضد دیننا، ضد کل العالم الوقوف

Si dévorer position contre notre religion, contre tous le monde va se

אם לטרוף עמדה נגד הדת שלנו, נגד כל העולם יעמוד

Bütün dünya qarşı, dinimizə qarşı devouring dayanmaq əgər

اگر ہمارے مذہب کے خلاف ساری دنیا کے خلاف موقف بکشن، کھڑے ہوں گے

Wenn verschlingt Stand gegen unsere Religion, gegen die ganze Welt stehen wird

Եթե խլում դեմ մեր կրոնի դեմ ամբողջ աշխարհում կանգնած

Si devorando postura en contra de nuestra religión, contra todo el mundo se mantendrá

Ако поглъщащ позиция срещу нашата религия, срещу целия свят ще застане

Jika melahap berdiri melawan agama kami, terhadap seluruh dunia akan berdiri

Se divorando posizione contro la nostra religione, contro tutto il mondo starà

如果吞食对我们的宗教的立场，对世界上所有的，会站在

Если пожирает позицию в отношении нашей религии, вопреки всем мире будет стоять

全世界に対して、我々の宗教に反対の立場をむさぼることに立つ場合

Si devorantis adversus nostra, contra omnes mundi stare

모든 세계에 대해, 우리의 종교에 반하는 스탠드를 삼키려하는 것은 참을 수있다면

علی چهارشنبه 17 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 11:14 ب.ظ

عرض ارادت به ملکه

براستیکه هرکس ولایت یاقوت را نپذیرد ولایت طاغوت را میپذیرد
سیاوش اردلان مجری بی بی سی فارسی خود را رعیت ملکه انگلیس میداند!

سیاوش اردلان از مجریان نوبت شما در شبکه سلطنتی بی بی سی فارسی که در مراسم شصتمین سالگرد سلطنت ملکه انگلیس حضور پیدا کرده و با سگی مزین به پرچم انگلیس عکس یادگاری گرفته ،و در صفحه فیسبوک خود نوشت : " شصتمین سالگرد ملکه از طرف همه رعیت های زیر پرچم مبارک باد!

علی سه‌شنبه 16 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 01:00 ق.ظ

0 نظر

سالروز ارتحال امام

بزرگنمایی محافل سیاسی دنیا درباره خطر ایران هسته ای، دروغ و فریبی بیش نیست زیرا ترس آنها از ایران"هسته ای" نیست بلکه ترس اصلی آنها از ایران "اسلامی" است

علی دوشنبه 15 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 12:57 ق.ظ

0 نظر

ترانه تحریم/ حامد زمانی

علی شنبه 13 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 02:24 ق.ظ

احمدی نژاد. مساله این است!

در قسمت نظرات یکی از مطالب این وبلاگ با عنوان یکصدمین سفر دولت... (برای مشاهده کلیک کنید) یکی از دوستان نظری گزاشته که قابل تامله.

نظر دوست عزیز:

سلام
دغدغه ات مقدس است اما اینجا رو داری تند میری!
چرا برخی از ما اصرار به دفع اکثر افراد داریم درحالیکه رهبر انقلاب فرمودند سیاست ما جذب حداکثری و دفع حداقلی است.
راستی! به چهره ی معصوم همین دختر و پسری که کنار رییس جمهور ایستاده اند نگاه کن. ببین با چه احساس و شور و افتخاری کنار دکتر هستند. اگر دکتر، کج شده بود که آنها نمی آمدند کنارش! یعنی می خواهی بگویی شما از این دو تا بهتر می فهمی؟
در ضمن! می توانی چفیه ی رییس جمهور در هیات دولت در سالروز فتح خرمشهر را ببینی.

اما پاسخی که بنده زیر نظر این دوست عزیز قرار دادم:

سلام

برادر ما فقط دلمون برا احمدی نژاد سال ۸۴ تنگ شده!

قضاوت با شما

اگر شما هم نظری داری در قسمت نظرات حتما بنویس

علی شنبه 13 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 01:59 ق.ظ

2 نظر

مصاحبه با بی بی سی

شبکه بی بی سی فارسی تنها چند ماه مانده به شروع انتخابات ریاست جمهوری دهم در سال ۸۸ کار خود را آغاز کرد.

در این میان اما نکته ی قابل توجه تلاش بی بی سی برای ارتباط گیری با بدنه ی جامعه ی ایران است.

همواره تلاش کارکنان بی بی سی فارسی بر این است تا با ارتباط برقرار کردن با افراد و کارشناسان مختلف در ایران به مخاطب خود القا کنند که اخبار و اطلاعاتشان از درون جامعه ی ایران کامل است و در حقیقت چه چیز برای بی بی سی فارسی بهتر از اینکه تحلیلش از دهان یک کارشناس مقیم در تهران در آید.

همین چند ماه پیش بود که ناگهان مصاحبه ای با مربی تیم ملی بسکتبال ایران به طور زنده از شبکه بی بی سی پخش شد.

مصاحبه ای که البته چند روز بعد مشخص شد به طور ناقافل و هنگام رانندگی با مربی تیم ملی صورت گرفته و به او نگفتند از چه شبکه ای تماس می گیرند. مربی تیم ملی هم طبق معمول فکر کرده بود از شبکه های داخلی با او تماس گرفته اند.

متاسفانه امروز یعنی دهم خرداد در بخش اول اخبار بی بی سی فارسی ارتباط تلفنی زنده برقرار شد با دکتر پیام محبی رئیس بیمارستان دامپزشکی تهران.

متاسفیم که عده ای هنوز متوجه نشده اند که بی بی سی فارسی یک شبکه خبری نیست بلکه واحدی در خدمت سیستم های جاسوسی دولت پادشاهی انگلیس است که وظیفه جمع آوری اطلاعات و برقراری ارتباط با برخی افراد در جامعه ایران را دارد.

برادر عزیز در این برهه از زمان که کشور پادشاهی انگلیس دچار رکود اقتصادی شدید است و دخل و خرج کشورش یکی نیست و مجبور شده برای کنترل اوضاع خیلی از خدمات رفاهی و اجتماعی به مردمش را قطع کند آیا باور می کنی بودجه ی چند میلیون پندی سلسله شبکه های بی بی سی که توسط وزارت خارجه انگلیس تامین می شود برای رساندن اخبار درست و بی طرفانه به مردم ایران و جهان است؟

انگلیسی که کارنامه اش نه تنها در ایران بلکه در جای جای این کره خاکی سیاه سیاه است.

علی پنج‌شنبه 11 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 12:04 ق.ظ

1 نظر

راشل ...

راشل کوری جوان 23 ساله آمریکایی، در 16 مارس 2003 در حالی که به تخریب خانه‌های فلسطینیان در غزه اعتراض می‌کرد، از سوی اسرائیلی‌ها با یک دستگاه بولدوزر نظامی زیر گرفته و کشته شد.

علی یکشنبه 7 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 12:55 ق.ظ

1 نظر

استکبار

نکته مهمی که همه ما باید به آن توجه کنیم و آن را اصل و اساس سیاست خود با بیگانگان قرار دهیم این است که دشمنان ما و جهانخواران تا کی و کجا ما را تحمل می‌کنند و تا چه مرزی استقلال و آزادی ما را قبول دارند، به یقین آنان مرزی جز عدول از همه هدایتها و ارزشهای معنوی و الهی مان نمی‌شناسند به گفته قرآن کریم هرگز دست از مقاتله و ستیز با شما برنمی‌دارند مگر این که شما را از دین تان برگردانند...

تا وقتی که آرمانها و اهداف قرآنی و الهی و اسلامی بر ما و بر این نظام حاکم است این نفرت و مقابله با سردمداران استکبار جهانی و در رأس همه آمریکا به قوت خود باقی است.

براستی آمریکا ما را تا کی و کجا تحمل می کند؟

علی شنبه 6 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 01:16 ق.ظ

1 نظر

علی جمعه 5 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 01:10 ق.ظ

3 نظر

علی پنج‌شنبه 4 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 03:00 ق.ظ

عدم صلح پس از فتح خرمشهر

صلح در نقطه اوج

براستی چرا پس از فتح خرمشهر جنگ ادامه پیدا کرد؟

پس از حذف بنی صدر در سال 61، نگاهی تازه، جوان و انقلابی جای نگاه های لیبرالی و تفکرات کلاسیک در جنگ را گرفت و مسأله ی دفاع به اولویت اصلی کشور تبدیل شد.

گروه های مردمی "بسیج" به سرعت تجهیز شد و روند ایجاد وحدت بین ارتش و سپاه سرعت گرفت و در نتیجه سلسله عملیات هایی برای باز پس گیری اراضی تحت اشغال آغاز شد. اولین عملیات " فرمانده کل قوا، خمینی روح خدا " بود که در شرق کارون به وسعت 3 کیلومتر دشمن را عقب زد.

این اولین عملیات موفقیت آمیز پس از عزل بنی صدر بود. بعد از آن نوبت به عملیات "ثامن الائمه" رسید که در منطقه ی شمال آبادان منجر به تصرف پل های دشمن روی کارون و تأمین امنیت جاده ماهشهر-آبادان شد. البته نتیجه ی اصلی این عملیات شکست حصر آبادان بود. پس از آن رزمندگان اسلام در عملیات "طریق القدس" موفق به آزادسازی بستان و دسترسی به هورالهویزه و تأمین مرز شدند که مجموعاً 800کیلومتر را شامل می شد.

سلسله عملیات های پیروزمندانه ی رزمندگان ادامه داشت تا نوبت به عملیات "فتح المبین " رسید که در منطقه ی غرب رودخانه ی کرخه موجب آزادسازی بخشی عظیمی از جنوب غرب کشور شد. در این برهه برای اینکه جهان از فواید و آثار نگاه انقلابی رزمندگان به جنگ آگاه شود، جمهوری اسلامی ایران خبرنگاران خارجی و داخلی را به مناطق عملیاتی برد تا پیروزی ها به دید مردم جهان برسد.

پس از این سلسله عمیات های موفقیت آمیز، رزمندگان اسلام در فکر باز پس گیری خرمشهر بودند و سرانجام در عملیات بزرگ "بیت المقدس" در منطقه ای به وسعت 600 کیلومتر مربع در 10/2/61 در سه مرحله و در مدت 25 روز توانستند خرمشهر را آزاد کنند. پس از این فتح بزرگ و در لحظه ای که ملت ایران در اوج قدرت بود صداهایی از گوشه و کنار دنیا و مخصوصاً جهان اسلام بلند شد که چرا می گذارید دو کشور اسلامی با هم بجنگند؟ حرف درستی بود اما 22 ماه دیر گفته شد ! یعنی در روزهای نخستین که ماشین جنگی عراق که تا دندان توسط دو بلوک شرق و غرب تجهیز شده بود به پیشروی خود در خاک ایران ادامه می داد و خرمشهر تبدیل به خونین شهر شده بود نشانی از این حرف ها نبود. تنها مقایسه ی یک بند از دو قطعنامه ی شورای امنیت در فاصله ی این 22 ماه نشانگر ترس و البته یک قدم و فقط یک قدم استکبار در مقابل خودباوری اسلامی بود.

در قطعنامه ی 497 که 6 مهر ماه سال59 یعنی در روزهای نخستین جنگ صادر شده بود، آمده بود که دبیر کل ظرف 48 ساعت مراتب پیگیری قطعنامه را به شورای امنیت گزارش دهد. تنها 48 ساعت ... و در قطعنامه ی 514 که در 26 / 4 / 61 این مدت به 3 ماه افزایش یافت.

البته باز جای شکرش باقی است! در قطعنامه ی 514 که مثلاً در هنگام اوج قدرت ایران تنظیم شده بود هیچ گونه تضمینی درباره ی صلح و دفع تجاوز داده نشده بود حتی هیچ بندی مبنی بر معرفی متجاوز، پرداخت خسارت و در کل هیچ راهکاری برای تحقق مقاصد مشروع ایران لحاظ نشده بود. انگار این عراق است که تعیین کننده می باشد! حال سوال اساسی اینجاست که صلح و یا در حد پایین تر آن آتش بس، باید بر مبنای منطقی بنا نهاده شود و این منطق همان قطعنامه ی صادره از شورای امنیت است.

پس آیا می توان بر مبنای قطعنامه ای که هیچ گونه تضمینی برای صلح لحاظ نکرده، آتش بس را پذیرفت؟ آیا امروز در صورت بروز آتش بس و در صورت عدم حمله ی مجدد صدام! به خاک ما جوانان سؤال نمیکردند که چرا در نقطه ی اوج قدرت صلح کردید؟ حال آنکه اسناد و شواهد گواهی می داد که این یک عقب نشینی تاکتیکی از سوی عراق است تا آرایش مجدد نیروهای خود را انجام دهد و پس از تجدید قوا بار دیگر به خاک ایران حمله کند.

اما نکته ی دیگری هم بود و اینکه هنوز بین 900 تا 2500 کیلومتر از خاک ما در اشغال عراق بود. اگر شورای امنیت حسن نیت داشت و تنها به فکر برقراری صلح در جهان بود، چرا در قطعنامه ی 514 که در اوج قدرت ایران تصویب شد، بندی اضافه نکرد که این اراضی اشغال شده به کشور مورد تجاوز قرار گرفته بازگردد؟ اگر عراق واقعاً از حمله به ایران پشیمان شده بود و قصد برقراری صلح داشت چرا همچنان این اراضی را تحت اشغال خود نگه داشته بود؟ آیا رزمندگان ما حق انجام عملیات پس از فتح خرمشهر برای باز پس گیری این اراضی را نداشتند؟

اما در 12/9/61 شورای امنیت برای پاسخگویی به افکار عمومی قطعنامه ای دیگر (قطعنامه ی 522 ) را صادر کرد که تنها تفاوتش تشکر رسمی از عراق برای قبول قطعنامه ی قبلی بود! انگار شورای امنیت اصلاً صدای ایران را نمی شنید و ما باید این صدا را به گوش آنان می رساندیم؛ البته با ابزار خودش. جالب است این قطعنامه ها اصلاً الزام آور نبوده و آنان را می توان تنها پیشنهادی از ناحیه ی شورای امنیت به دو کشور دانست. نکته ی دیگر این که در متن قطعنامه ها از عبارت "وضعیت بین ایران و عراق" به جای "منازعه ی بین ایران و عراق" استفاده شده بود.

لفظ "منازعه" دارای بار حقوقی بوده و شورای امنیت را مسئول می کند؛ در حالیکه "وضعیت" هیچ گونه بار حقوقی نداشته است. وقتی شورای امنیت که طبق منشور ملل متحد وظیفه ی اصلی ایجاد صلح در دنیا را به عهده دارد، از زیر بار مسئولیت خود شانه خالی میکند، به راستی ملت ما به کجا باید تکیه می داد؟ شورای امنیت؟ آمریکا؟ یا در حالت بهترش سازمان کنفرانس اسلامی؟ جالب است که بدانید متعادل ترین موضع پس از فتح خرمشهر نسبت به بقیه ی مواضع، موضع سازمان کنفرانس اسلامی بود. در حالی که اراضی ایران هنوز در دست عراق بود، هیئت میانجیگری تشکیل داد تا به زعم خو آتش بس برقرار شود!

هم چنین طبق ماده ی 51 منشور ملل متحد، کشور مورد تجاوز تا زمانی که شورای امنیت تدابیری جهت دفع تجاوز اتخاذ نکند، حق دفاع مشروع را دارد ( همین مسئله ای که موجب شد پس از قطعنامه ی 598 ایران از لحاظ حقوقی دیگر حق ادامه ی جنگ را نداشته باشد که البته عراق به همان هم پایبند نبوده و به کرات قوانین بین المللی را زیر پا گذاشت) . با طرح این مسئله اثبات می شود که هر گونه تبعات ناشی از ادامه ی جنگ پس از فتح خرمشهر از لحاظ قوانین بین الملل متوجه شورای امنیت بوده است.

اما در پایان بد نیست بدانید هدف اصلی عراق، اروند رود و خوزستان و جزایر سه گانه و موارد مطرح شده از ناحیه شان نبوده که در اصل نابودی انقلاب نوپای اسلامی بود.

طه یاسین رمضان معاون وقت نخست وزیر عراق اظهار داشته بود: «این جنگ برای عهدنامه ی 1975 (الجزایر) یا چند صد کیلومتر خاک و یا نصف شط العرب (اروند رود) نیست، این جنگ برای سرنگونی جمهوری اسلامی ایران است.» و در جای دیگری گفته بود: «ما بر این نکته تأکید داریم که جنگ به پایان نخواهد رسید؛ مگر اینکه رژیم حاکم بر ایران به کلی از بین برود.»

علی پنج‌شنبه 4 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 02:55 ق.ظ

0 نظر

مستند میراث آلبرتا

خدا وکیلی خدا خیر بده این بچه های دانشگاه شریف رو.

اول "یزدان تفنگ ندارد" بعد "مهار نشدنی" و حالا "میراث آلبرتا".

مستندی قوی که به مقوله فرار مغزها می پردازه.

خوش ساخته و صد البته در ابتدا آدم رو خیلی نا امید می کنه اما رفته رفته نقاط مثبت رو هم رو می کنه و در پایان موضوع رو خوب جمع بندی می کنه. جمع بندی با طعم راهیان نور.

این مستند رو سازندگانش با سه کیفیت برای دانلود رو ی سایت خود مستند قرار دادند.

صفحه مستند میراث آلبرتا

بر روی پستر این مستند نوشته شده:

آن هایی که می روند وطن فروش نیستند؛ آن هایی که می مانند عقب مانده نیستند.

آن هایی که می روند، نمی روند آن طرف مشروب بخورند؛ آن هایی که می مانند، نمانده اند که دینشان را حفظ کنند.

همه ی آن هایی که می روند سبز نیستند؛ همه ی آن هایی که می مانند پرچم به دست نیستند.

آن هایی که می روند، یک ماه مانده به رفتنشان غمگین می شوند؛ یک هفته مانده می گریند و یک روز مانده به این فکر می کنند که ای کاش وطن جایی برای ماندن بود.

و آن هایی که می مانند، می مانند تا وطن را جایی برای ماندن کنند.

علی پنج‌شنبه 4 خرداد‌ماه سال 1391 ساعت 02:03 ق.ظ

1 نظر